کـوچک ترم از آنکه برایـم دعـا کنیـد            زخـمی ترم از آنکه عـلاج و دوا کنید

حتی غریب تر شدم از آن که لحظه ای            چـشـم مـرا بـه مـقـدمـتـان آشنـا کـنـید

حالا که من دخـیل سـر زلـفـتـان شدم            شانـه زنـیـد تا گـره ای؛ بـاز؛ وا کـنید

دریا ببین چگـونه دلم در تلاطم است            فکـری به حال کـشتی بی نـاخـدا کـنید

این روزها برایت اگر زحمتی نداشت            هرجا که بود روضه مرا هم صدا کنید

آقــای فــاطـمـیــه اگـر مـی شـود مـرا            در گـوشه و کـنار عـزاخانه جا کنـید